Słownik etymologiczny języka polskiego/szew
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szew, szwu (»nie po szwu mu się porze«); szewc, szewca (z pierwotnego: szwiec, szewca; por. szmer i i.) = litew. siuwikis, szewczyk; szewski (zamiast szwiecki); szewczycha (Ruś przeciwnie wedle szwiec dalsze przypadki tworzy: szwieca, itd.). Prasłowo; od szyć; lit. siuwu, siūti, ‘szyć’, ap -siuw -as, ‘obszew’, prus. schuwikis, z sju-; rus. szwieja, ‘szwaczka’ = litew. siuwējas; ind. siwjati, ‘szyje’, łac. suo, ‘szyję’, goc. siujan. P. szyć, szydło, szwaczka. Pomijamy złożenia, obszewki, przyszwy, itd.
