Słownik etymologiczny języka polskiego/szewluha
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
szewluha, jedno z niezliczonych przezwisk dla ‘szkapy’, wzięte z Rusi, w 17. wieku ogólne: »leda szewluha, byle w bogatym czapragu«, »wyprzężone z bron szewluhy«, »na chudej szewludze«; »nie lada szelucha obierają«, u Okolskiego, nietrafnie zapisane; na Białorusi jeszcze dziś szejluha i szawluha, zresztą zapomniane. Zwykły przyrostek -uha (nasze -ęga), lub nawet -luha; szew- wszelakie: szawiać, ‘chwiać’, lub coś podobnego(?).
