Słownik etymologiczny języka polskiego/tęskny

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

tęskny, tęsknota, tęsknić, tęskliwy, tęsknica, stęsknęło mi się, przybrały dopiero od 17. wieku ę, przedtym: teskny i teszny, tesznota, teszność (-szn- z -skn-); cerk. tŭska, rus. toska, ‘tęsknota’, i tosznit mienia, ‘teszno mi, nudno’, ‘zbiera mię na wymioty’. To samo słowo co ckliwy (p.), ckni mi się, gdzie pniowe ts przeszło w c, a więc różnie oddano tę samą półgłoskę (jak w cny i czesny): bądź zagłuchła, bądź zastąpiono ją przez pełną głoskę. Częstotliwe utyskiwać zachowało do dziś pierwotną postać pnia, y z wydłużonego ŭ. Por. czczy(?); p. niżej tszczyca.