Słownik etymologiczny języka polskiego/trzop
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
trzop, z czrzop, a to z czrzep, i mylnym przegłosem ie w io (jak w macocha, ożog, świerzopka — wszystko już w 15. wieku, zamiast macecha, ożeg, swierzepka); ‘skorupa garnka’ i ‘garnek’; dziś zastąpione przez ruskie czerep, p. (jak czereśnia, czeremcha), ale trzop jeszcze w 17. wieku ogólnie używane: »trzopy z gliny garncarz skruszył«, »napalił kilka trzopów«, Potocki. Prasłowo; pień skerp-, u wszystkich Słowian dla ‘czerepów’ (i ‘czaszki’): cerk. czrěp, rus. czerep, czerepacha, ‘żółw’; czes. trzep i strzep; prus. kerpetis, ‘czaszka’; niem. Scherbe z dawnego scirbi; lit. kerpu, ‘tnę’, łotew. szkerpis, ‘trzosło’, szkerpele, ‘trzaska’. Nazwę czerepów, ‘garnków’, przenoszą stale na ‘czaszki’, ‘głowy’, np. franc. tête, ‘głowa’, z łac. testa, ‘czerep’; por. czasza i czaszka.
