Słownik etymologiczny języka polskiego/ułafa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
ułafa, ‘żołd’, ułafnik, ‘pobierający żołd’, od 16. wieku ogólne, z tur. ulufe; u Reja np.: »na ułafy pogańskie« (w druku ułapy !), ułafka, »ułafę zatrzymaną znając«, »co sami ułafę biorą«, »ułafnikiem był cesarskim«. Znane tylko na Rusi i u nas, a wcześnie skrócone (tu i tam) na łafa i lafa, ‘dochód, zysk’.
