Słownik etymologiczny języka polskiego/ucho
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ucho, uszko; dawna liczba podwójna uszy (jak oczy); uchaty (o dzbanie), uszysty; zauszny, zausznik (ale nie poduszka, p. duchna pod duch). Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian (odmiana: ucho, uszese, zamiast ucha, niepierwotna); pień aus-; lit. ausis, łac. aus-cultare, ‘wysłuchiwać’ (stąd nasz askultant!), auris, ‘ucho’, niem. Ohr (goc. ausō), grec. ōata (uata), awest. ushi- (z odmienną wokalizacją: ŭ, nie au).
