Słownik etymologiczny języka polskiego/urok
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
urok, ‘czynsz roczny’, por. narok, ob-rok, od rzec (p. rzec i rok); tak jeszcze w biblji wyłącznie; ‘umówiona, urzeczona płaca’ przechodzi na ‘naznaczenie’, ‘los, fatum’, więc: »nieszczęsnym urokiem«, ‘złym losem, wróżbą’; nieuroku, ‘nieprzymawiając’; dalej: »rzucają uroki« (‘wróżby’), a są i »oczy uroczne«: »dla uroku złym oczom«, »urokom zazdrościwego oka«; »zdejmowały baby uroki dzieciom«, »o urokach i zażegnywaniu«, »na psa urok«. »Pieniądze uroczyste« są ‘umówione’, ale uroczysty nabiera u nas tego znaczenia co naroczytyj na Rusi, t. j. ‘znamienity’, a stąd »dnie uroczyste« i uroczystości, ‘fety’. Wreszcie uroczysko (albo z ruska uroczyszcze) zowie się każde ‘miejsce w lesie czy polu, mające swoją osobliwszą nazwę’, i akty, np. wielkopolskie z 16. i 17. wieku, przy określaniu granic są pełne uroczysk i ich nazw.
