Słownik etymologiczny języka polskiego/urwa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
urwa, p. rwać; urwisko; urwaniec, urwański (sposób, »na urywczą«, ‘na wyrywki’, ‘wyrwancja’; »urwańska ulica«, ‘gdzie zdzierają’, por. lwowską Zarwanicę); urwisz (por. na odrwisz); urwipołeć. Ale urowieś, ‘marnotrawca, co wszystko przehulał’, może od pp. Urowieckich się wylągł: »jeśli nie chcesz mieć z syna urowiesia«, ‘utracjusza’, Opaleński w satyrze na młodzież utratną, »więc bądźcie Urowieckim wszystkim swym przykładem«, »do herbownego urowieskiego« (o ‘żebrzącym szlachcicu’), Potocki.
