Słownik etymologiczny języka polskiego/wąs
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wąs, wąsaty, wąsisty; wąsal, wąsacz; prasłowiańskie; cerk. ąs, rus. us, słowień. wōs, czes. wous i fous. Brak odpowiedników (prus. wanso pożyczka od nas); przytaczają słowa celtyckie (iryjs. fes, ‘wąs’, i find, ‘włos’), i grec. ionthos, ‘puch na twarzy’. Od wąsa nazwana i wąsionka, wąsienica, zastępywana i gąsienicą (p.), słowień. wōsenca i gōsenca, bułg. wŭsěnica i gŭsěnica, załab. wąsenica, u Czechów i Łużyczan wyłącznie z h, g: housienice, housenka, guseńca; rus. gusienica; wąsienica (i wąsionka), r. 1500, w 16. wieku jedyne; wąsionka zamiast wąsianka, jak nieraz mieszają się o i a przed n, m; pień ąsĕn- znaczył: ‘wąsaty’.
