Słownik etymologiczny języka polskiego/wianek
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wianek, wieniec, zdrobniałe od nieocalałego nigdzie (ani w litewszczyźnie nawet) *wian, urobionego od wić (p.); przysłowie: »jakby wianki wił«, o ‘łatwości czy nawyku do czego’; wianuszek; wieńczyć (o ‘ślubie’ wedle obrządku greckiego, gdzie nad nowożeńcami wianki trzymają, stąd lit. wencziawone, ‘ślub kościelny’); »puszczanie wianków (Wisłą)«; lit. wainikas (zdrobniałe, jak nasze słowa), łotew. waińuks. Etymologicznie wianek i wiano (p.) nie mają nic spólnego.
