Słownik etymologiczny języka polskiego/wicher
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wicher, wichura, wichrowy, wichrzyć, wichrzyciel; wichrowaty; od pnia wi-, p. wić; prasłowo; cerk. wichŭr, ‘burza’; wicher oznacza i ‘czub, garstkę’ (włosów; ‘lasek’ u Paska, ‘spłacheć’), jak u Słowieńców i na Rusi. Na Rusi jest i czasownik wichnuť, wichať, ‘ruszać’, ‘zawiać’, słowień. wichta, ‘burza’. U nas wichlać i wichlić, dziś wikłać, zawikłanie; wichli się, ‘wieszaj się’, wołają słudzy Witoldowi na winnego; w 16. wieku stale z ch, od 17. wieku z k; odmiana: wichle, wichlą, i wikła, wikłają. Czeskie z k wyłącznie.
