Słownik etymologiczny języka polskiego/widzieć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
widzieć, częstotliwe widać (dziś tylko bezokolicznik, dawniej: widamy); wid, widny, widno; widok, widoczek; uwidoczniać; widowisko; widziadło, niewidzialny; widmo; widomo, niewidomy; niedowidzać; widz; nawidzieć, ‘chętnie widzieć’, nawiść, dziś już nieużywane, tylko w przeczeniu: nienawidzieć, nienawiść, nienawistny; przeciwnie: zawidzieć (‘patrzyć »z zadu«, z podełba’), zawiść; oczywisty, dawniej skrócone oczwisty, u innych Słowian oczywěst (u Czechów i Słowaków jak u nas); złożone: widnokrąg (nie widokrąg). Prasłowo; cerk. widěti, wiżdą, widiszi, widati, wid, nenawiděti, nenawist’, zawiděti, zawist’, zawidiw, zawistliw, itd. Lit. weizdēti, weiżdżiu, ‘widzę’, iszwysti, ‘ujrzeć’, pawydēti, ‘zawidzieć’ (‘zazdrościć’), weidas, ‘wid’; prus. widai, ‘widział’, ainawidai, ‘jednego widu’ (‘równy’), weidulis, ‘oko (gałka)’; ind. windati, ‘znachodzi’; grec. eidon, ‘widziałem’, a-eidelos, ‘niewidzialny’, eidomai, ‘zjawiam się’; łac. video, vidēre, ‘widzieć’; goc. witan, ‘uważać’, fairweitjan, ‘baczyć’. P. wiedzieć.
