Słownik etymologiczny języka polskiego/wirzbca
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
wirzbca, ‘pas’, w obu psałterzach: »jako wirzbca, jąż się weżdy pasze«; zamiast *wirzwca, od prasłowiańskiego wĭr-wĭ, ‘powróz’, co przyrostkiem -w˘ od wĭr-, ‘wiązać’ (p. wrzeć), jak np. bĭr-wĭ od bĭr-, ‘nieść’ (p. bierwiono); cerk. wrw’, rus. wieriowka, ‘szpagat’, serb. wrwca, słowień. wrca, czes. wrw, ob(w)rw; lit. wirwē, prus. i łotew. (również, jak nasze, z »błędnem« b) wirbe, ‘powróz’. W 16. wieku wier(z)bca i wierzbeczka, jak i obierz, p. (z obwĭr-wĭ), należy do przypraw łowczych.
