Słownik etymologiczny języka polskiego/wola
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wola; i w nazwach miejscowych, Wola (jak Lgota, Swoboda), ‘świeżo lokowana osada z uwolnieniem od danin na lat kilkanaście’; wolny, wolność, wolnościowy; powoli, powolny; zwolić (i jeszcze raz złożone: zezwolić, już w Ezopie), znaczy i ‘zgodzić się’, i ‘wybrać’; pozwolić, dozwolić, wyzwolić, ale w psałterzu jeszcze wywolić obok wyzwolić, ‘liberare’, zwoleństwo i woleństwo, albo »lecieństwo«, ‘wolność’; niewola, niewolnik, niewolnictwo; woleć; wolej, ‘raczej’, u pisarzy białoruskich, t. j. »litewskich«, jak Chodźko, Syrokomla; wolnica, ‘wolne targowisko’; złożenia: dobrowolny, samowola, swawola (p.). Do zwolić, ‘wybrać’: »matko zwolena« w Bogurodzicy, ‘wybrana’, zwolennik, ‘apostoł’, później ‘partyzant’. Prasłowo; cerk. wolja, woliti, newolja; p. wielki.
