Słownik etymologiczny języka polskiego/wyćwierkować
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
wyćwierkować, nie z polskiego ćwierkać, lecz z włos. ricercare, o ‘preludjach’; rycwerki, r. 1611; to, i wycwerki, u Knapiusza; »wyczwierkuj szczygliczku«, »słucha twe wyczworki dzieciątko«, St. H. Lubomirski 1682 r.; »wyćwierem zbytnim«, »żona wyćwirna i dziwna«, »wyćwirna w bolu choroba«, Jabłonowski 1720 i 1781 r.; por. wykwinty, co tak samo od muzyki i śpiewu włoskiego wyszły.
