Słownik etymologiczny języka polskiego/zbuk
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
zbuk, i zbęk, dzbuk, o ‘jaju niezalężonem, zapartku’, ale i o wszystkiem ‘zepsutem, cuchnącem’; zbucznieć, ‘zbutwieć’: »jako drzewo nie hnet zbucznieje«, »aby ciało w grobie nie zbuczniało«; zbuczał r. 1500, ‘uwiądł’; p. buczeć.