Słownik etymologiczny języka polskiego/zgaga
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
zgaga, ‘gorycz w gardle’; prasłowo; rus. słowień. izgaga, czes. zháha, záha (żháha, żáha, wedle żáhati, ‘palić’; podobnie i w słowień. żaga); z wokalizneją a do pnia geg-, p. żec, jak w zagar (gorzeć), para (przeć), war (wrzeć), skwar (*skwrzeć), sad (siedzieć); geg- z deg-, ocalałego w dziegieć (p.), jedynie powszechnego u innych Arjów: lit. dagas, ‘upał’, daga, ‘żniwo’, prus. dagis, ‘lato’ (inna samogłoska!, o krótkie, nie długie, jak u Słowian); ind. dāha-, ‘upał, pożar’, goc. dags, niem. Tag ‘dzień’ (u nas w pożyczkach, tabork z Tagwerk). U Słowian brak wokalizacji o, jak to nieraz bywa: niema gog- ani dog-.
