Słownik etymologiczny języka polskiego/znój
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Strona w Wikisłowniku |
znój, »aż do znoja słuniecznego«, w biblji (»aż słońce zagrzeje«, Leopolita); znojny, znoić, uznojony; prasłowiańskie; tak samo i w temże znaczeniu u wszystkich Słowian; cerk. znoj; od pnia zni-, ‘żec’, rus. znijat’, zaznijat’, ‘spalić, zwęglić’. Tylko znicz, ‘ogień święty’, nic z tem nie ma spólnego; świeży to wymysł ze źle odczytanego i jeszcze gorzej wyłożonego żinczius u Długosza; żinczius (od żinoti, p. znać), to litewska nazwa ‘znachora’ (z przyrostkiem słowiańskim -czius), pomieszana z wiecznym ogniem Perkunowym, którego strzegli kapłani.