Słownik etymologiczny języka polskiego/znać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
znać; znaje (‘zna’), w psałterzu; znany; znajomy; znaniec, psałterz, ‘znany’; poznanie; Poznan (Poznań); znawca (jak dawca), wyznawca, znawczyni; liczne złożenia: do-, przy-, u-, zaznać; p. znak, znamię. Przysłówkowe znać pomieszano z snadź (p.). Prasłowo; cerk. znati, znają, i tak u wszystkich Słowian; ind. dżnājate, ‘uznaje’; grec. (zdwojone) gi-gnō-skō, ‘znam’, aoryst: egnō, ‘poznał’, gnōsis, ‘wiedza’; łac. nōsco, ‘wiem’, nōtus, ‘znany’ (stąd notoryczny, notyfikacja, notarjusz, notować, notaty), grec. gnōtos; niem. dawne irchnāan (erkennen), ‘poznawać’. Litwa ma to samo z inną wokalizacją, żinoti, ‘wiedzieć’, prus. pozinimai, ‘poznajemy’; lit. żenkłas prus. dawniejsze zentlas), ‘znak’, pażinti, ‘poznać’; awest. zanti-, ‘wiedza’; niem. kann, Kunde, Kunst (nasze kunszt, p.).
