[45]
94. Ci, którzy, mogąc zadać, nie zadają razu,
Których czyn niespodziany przeczy wyglądowi,
Którzy wzruszają innych, a sami są z głazu,
Których chłodnej natury pokusa nie złowi,
Ci zaiste są Bożej dziedzicami łaski
I pomnożą miast strwonić własność przydzieloną;
Do nich należą świetne ich urody blaski,
Gdy innym, jak włodarzom, jeno ją zlecono.
Chlubę letniego kwiatka woń przynosi latu,
Jeśli on gdzieś w ustroni rośnie i usycha,
Lecz gdy jakaś zaraza zbliży się do kwiatu,
Wdziękiem wprędce przewyższy go pokrzywa licha.
Największą słodycz nieraz gorzki czyn zabije,
Nad wszelkie chwasty cuchnie lilija, gdy gnije.
