Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0852

Wywieść, niedok. wywodzić, wywadzać, 1) W. kogo z rozumu = obrać; odurzyć, obałamucić, omamić go; 2) wydać, zrodzić; stworzyć (Bóg najpierw wywiódł materję nieułożoną; wywiódł wszystko z niczego; niechaj ziemia wywiedzie dusze żywiące; W. płód, plemię; wywiódł wodę z skały); 3) W. pisklęta = wyprowadzić wysiedziawszy je); 4) W. świadka = postawić świadka; 5) wykazać dowodami, dowieść (kto winniejszy — rzecz ta nieprędko będzie wywiedziona); W. komisję i t. p. = złożyć, wyznaczyć; W. się, 1) niedok. (o pisklętach) zaczynać wylatywać z gniazda, próbując skrzydeł; 2) wyjść, upłynąć, przejść, minąć (wywiodły się lata; wywiodły się staremu lata); 3) (o kobiecie) pójść do wywodu, oczyścić się po połogu przez odpowiedni obrządek w kościele; 4) usprawiedliwić się, wytłómaczyć się, uniewinnić się; 5) wykazać się, zalecić się czem (niech panują, co się cnotami, rozumem ludziom wywodzą); 6) wywodzić się z czem = rozwodzić się obszernie.

1. Wywierać, p. 1. Wywrzeć.

2. Wywierać, p. 2. Wywrzeć.

Wywietrać, wietrzeć, wywietrzałym się stawać.

Wywietszeć, wywiotszeć, stać się zupełnie wiotchym.

Wywietszyć, wywiotszyć, zrobić zupełnie wiotchym.

Wywiew, wywiewa, wywiewka, kupa nawiana (W. śniegu).

Wywiewa, p. Wywiew.

Wywiewka, p. Wywiew.

Wywięzać i W. się, p. Wywiązać.

Wywięzić, 1) albo wywiązić, wyzwolić, uwolnić, wyratować z więzienia (W. z katuszy); 2) zrobić co robotą wiązaną; W.