33. Człowiek, którybykolwiek złożył takowy, i dałby obcemu z niego, wygładzon będzie z ludu swego.
34. I rzekł Pan do Mojżesza: Weźmij sobie rzeczy wonnych: Stakty, i Onychy, i Galbanu dobréj woni, i kadzidła najświetlejszego: równéj wagi będzie wszystko,
35. I uczynisz kadzenie sprawione robotą Aptekarską, zmięszane z pilnością, i czyste, i poświęcenia bardzo godne.
36. A gdy to wszystko w drobniuchny proch stłuczesz, położysz z niego przed przybytkiem świadectwa, na którem miejscu ukażę się tobie: święte nad świętemi będzie wam kadzenie.
37. Takowego złożenia nie będziecie czynić na potrzeby wasze; bo święte jest Panu.
38. Człowiek, którybykolwiek uczynił podobne, aby wonności jego używał, wykorzenion będzie z ludzi swoich.
I rzekł Pan do Mojżesza, mówiąc:
2. Otom wezwał mianowicie Bezeleela, syna Uryego, syna Hurowego, z pokolenia Judy,
3. I napełniłem go duchem Bożym, mądrością i rozumieniem i umiejętnością w każdem rzemieśle,
4. Ku wymyśleniu, co jedno może być urobiono ze złota i srebra i miedzi,
5. Marmuru i kamienia drogiego, i z rozliczności drzew.
6. I dałem mu towarzysza Ooliaba, syna Achisamech, z pokolenia Dan. A w serce każdego ćwiczonego dałem mądrość, aby uczynili wszystko, com ci rozkazał,
7. Przybytek przymierza, i skrzynię świadectwa, i ubłagalnią, która nad nią jest, i wszystko naczynie przybytkowe:
8. I stół i naczynia jego, lichtarz najczystszy z naczyniem jego, i ołtarze kadzenia,
9. I całopalenia, i wszystko naczynie ich, i umywalnią z podstawkiem jéj:
10. Szaty święte do służby Aaronowi kapłanowi i synom jego, aby odprawowali urząd swój w poświęconych.
11. Olejek pomazowania, i kadzenie z rzeczy wonnych w świątnicy: wszystko, com ci rozkazał, uczynią.
12. I rzekł Pan do Mojżesza, mówiąc: Mów synom Izraelowym, i rzeczesz do nich:
13. Patrzcie, abyście strzegli Szabatu mego; bo znamieniem jest między mną a między wami w rodzajach waszych: abyście wiedzieli, żem ja Pan, który was poświęcam. [1]
14. Strzeżcie Szabatu mego; święty bowiem jest wam: ktoby go zmazał, śmiercią umrze: ktoby weń czynił robotę, zginie dusza jego z pośrodku ludu swego.
15. Sześć dni będziecie czynić robotę: dnia siódmego Szabat jest, odpoczynienie święte Panu: każdy, ktoby w ten dzień co robił, umrze.
16. Niechaj strzegą synowie Izraelowi Szabatu i niech go święcą w swych rodzajach. Przymierze jest wieczne,
17. Między mną a syny Izraelowymi, i znamię wiekuiste; przez sześć dni bowiem uczynił Pan niebo i ziemię, a w siódmy od roboty przestał. [2]
18. I dał Pan Mojżeszowi, dokonawszy tych mów, na górze Synai dwie tablice świadectwa kamienne, pisane palcem Bożym. [3]
A widząc lud, iż omieszkawał Mojżesz zniść z góry, zebrawszy się przeciw Aaronowi, rzekł: Wstań, uczyń nam bogi, ktorzyby szli przed nami; Mojżeszowi bowiem, temu mężowi, który nas wywiódł z ziemie Egipskiéj, nie wiemy, co się stało. [4]
2. I rzekł do nich Aaron: Pobierzcie nausznice złote z uszu żon i synów i córek waszych, a przynieście do mnie.
3. I uczynił lud, co rozkazał, przynosząc nausznice do Aarona.
4. Które on wziąwszy, uformował robotą odlewaną, i uczynił z nich cielca odlanego, i rzekli: Ci są bogowie twoi, Izraelu, którzy cię wywiedli z ziemie Egipskiéj. [5]
5. Co ujrzawszy Aaron, zbudował
