5. Pamiętałem na dni stare, rozmyślałem o wszystkich sprawach twoich: i uczynki rąk twoich rozbierałem.
6. Wyciągnąłem ku tobie ręce swoje: dusza moja jako ziemia bez wody tobie.
7. Wysłuchajże mię prędko, Panie! duch mój ustał: nie odwracaj oblicza twego odemnie: i będę podobnym zstępującym do dołu.
8. Daj mi usłyszeć rano miłosierdzie twoje; bom w tobie nadzieję miał: ukaż mi drogę, którąbych miał chodzić; bom ku tobie podnosił duszę moję.
9. Wyrwij mię od nieprzyjaciół moich, Panie, do ciebiem się uciekł.
10. Naucz mię czynić wolą twoję; albowiem tyś jest Bogiem moim: duch twój dobry poprowadzi mię do ziemie prawéj.
11. Dla imienia twego, Panie, ożywisz mię w sprawiedliwości twojéj: wywiedziesz z utrapienia duszę moję.
12. A z miłosierdzia twego wytracisz nieprzyjacioły moje: i zagubisz wszystkie, którzy dręczą duszę moję; bociem ja sługa twój.
1. Psalm Dawidowi, przeciw Goliatowi.
Błogosławiony Pan, Bóg mój, który uczy ręce moje na bitwę, a palce moje na wojnę.
2. Miłosierdzie moje i ucieczka moja, wspomożyciel mój i wybawiciel mój: obrońca mój, i w nimem nadzieję miał, który poddawa lud mój pod mię.
3. Panie, cóż jest człowiek, żeś mu się oznajmił? albo syn człowieczy, że go sobie ważysz?
4. Człowiek podobny stał się marności: dni jego jako cień przemijają. [1]
5. Panie, nakłoń niebios twoich, a zstąp: dotknij gór, a zakurzą się.
6. Zabłyśnij błyskawicą, a rozproszysz je: wypuść strzały twoje, a zatrwożysz je.
7. Spuść rękę twoję z wysokości: wyrwij mię, a wybaw mię z wód wielkich, i z ręki synów obcych.
8. Których usta mówiły nikczemność: a prawica ich prawica nieprawości.
9. Boże, pieśń nową zaśpiewam tobie: na arfie o dziesiąci stronach grać tobie będę.
10. Który dajesz zbawienie królom: któryś odkupił Dawida, sługę twego od miecza złego.
11. Wyrwij mię, a wybaw mię z ręki synów obcych, których usta mówiły nikczemność: a prawica ich prawica nieprawości.
12. Których synowie jako nowe szczepki w młodości swojéj: córki ich przystrojone, i zewsząd ozdobione nakształt kościoła.
13. Spiżarnie ich pełne, jedno po drugiem wydające: owce ich płodne, wielkiemi trzodami wychodzące.
14. I woły ich tłuste: niemasz obalenia w płociech, ani przejścia, ani wołania po ich ulicach.
15. Błogosławionym nazwali lud, który to ma: błogosławiony lud, którego Pan Bóg jego.
1. Chwała samemu Dawidowi.
Wywyższać cię będę, Boże, królu mój: i będę błogosławił imię twoje na wieki i na wieki wieków.
2. Na każdy dzień będę cię błogosławił: i będę chwalił imię twe na wieki i na wieki wieków.
3. Wielki Pan i bardzo chwalebny: a wielkości jego niemasz końca.
4. Naród i naród będzie chwalił uczynki twoje: i moc twoję będą oznajmować.
5. Wielmożność świętobliwości twéj opowiadać będą: a dziwne sprawy twe wysławiać będą.
6. I moc strasznych spraw twoich ogłaszać będą: a wielkość twoję będą opowiadać.
7. Pamiątkę obfitéj słodkości twojéj wydawać będą: a z sprawiedliwości twojéj będą się weselić.
