uczynił ojcom ich w dzień, w którym ujął rękę ich, abym je wywiódł z ziemie Egipskiéj; albowiem oni nie wytrwali w moim Testamencie, a Jam ich zaniedbał, mówi Pan.
10. Bo ten jest Testament, który uczynię domowi Izraelskiemu po onych dniach, mówi Pan: Podając prawa moje w umysł ich, i na sercu ich napiszę je, i będę im Bogiem, a oni mnie będą ludem.
11. I nie będzie uczył każdy bliźniego swego i każdy brata swego, mówiąc: Poznaj Pana; albowiem wszyscy mię poznają, od mniejszego aż do większego z nich.
12. Albowiem będę miłościw nieprawościom ich i grzechów ich już nie wspomnę.
13. A gdy mówi: Nowy; pierwszy wiotchym uczynił. A to, co wiotszeje i starzeje się, blizko jest zginienia.
Miałci i pierwszy usprawiedliwienie służby Bożéj i świątnicę świecką.
2. Albowiem sprawiony był przybytek pierwszy, w którym były lichtarze i stół i położenie chlebów, które zowią święte. [1]
3. A za wtóra zasłoną przybytek, który zowią święto świętych,
4. Mając złotą kadzidlnicę i skrzynię Testamentu ze wszystkich stron złotem powleczoną, w któréj wiadro złote mające mannę i laska Aaronowa, która zakwitnęła, i tablice Testamentu. [2]
5. A nad nią były Cherubim chwały zacieniającéj ubłagalnicę, o czem teraz nie trzeba z osobna mówić. [3]
6. A gdy to tak było sporządzono, do pierwszego przybytku zawsze wchadzali kapłani, urzędy ofiar odprawujący.
7. Ale do wtórego raz w rok sam najwyższy kapłan, nie bez krwie, którą ofiaruje za swą i ludu niewiadomość. [4]
8. To dając znać Duch Święty, iż jeszcze nie była objawiona droga świętych, póki jeszcze stał pierwszy przybytek.
9. Co jest podobieństwem teraźniejszego czasu, wedle którego dary i ofiary ofiarowane bywają, które nie mogą wedle sumnienia doskonałym uczynić służącego Bogu;
10. Gdyż są tylko w pokarmiech i w napojach i w różnych omywaniach i sprawiedliwościach ciała aż do czasu naprawienia stanowione.
11. Ale Chrystus, stawiwszy się Najwyższym kapłanem dóbr przyszłych, przez większy i doskonalszy przybytek, nie ręką uczniony, to jest, nie tego stworzenia,
12. Ani przez krew kozłów albo cielców; ale przez własną krew wszedł raz do świątnice, nalazłszy wieczne odkupienie. [5]
13. Albowiem jeźli krew kozłów i wołów i popiół jałowice pokropiony spługawione poświęca ku oczyszczeniu ciała, [6]
14. Jako daleko więcéj krew Chrystusowa, który przez Ducha Świętego samego siebie ofiarował niepokalanym Bogu, czyści sumnienie nasze od martwych uczynków, ku służeniu Bogu żywiącemu? [7]
15. I dlatego jest nowego Testamentu pośrednikiem, żeby za przystąpieniem śmierci, na odkupienie występków tych, które były pod pierwszym Testamentem, obietnicę wzięli, którzy wezwani są do wiecznego dziedzictwa.
16. Albowiem gdzie Testament jest, musi przystąpić śmierć tego, który Testament czyni. [8]
17. Bo testament w umarłych potwierdzony jest: inaczéj jeszcze nie jest ważny, póki żyw, który testament uczynił.
18. Zkąd ani pierwszy bez krwie nie był poświęcony.
19. Albowiem gdy Mojżesz wszystko przykazanie zakonne przeczytał wszemu ludowi, wziąwszy krew cielców i kozłów z wodą i wełną szarłatową i izopem, same téż księgi i lud wszystek pokropił,
20. Mówiąc: Ta krew Testamentu, który do was Bóg nakazał. [9]
21. Ktemu i przybytek i wszystko naczynie służby krwią takóż pokropił.
- ↑ Exod. 25, 8. — 26, 1. — 36, 8.
- ↑ 3. Król. 8, 9. 2. Par. 5, 10.
- ↑ Exod. 25, 22.
- ↑ Exod. 30, 10. Lev. 16, 2. 30.
- ↑ Dzie. 20, 28. 1. Piotr. 1, 19. 1. Jan. 1, 7. Obj. 1, 5.
- ↑ Lev. 9, 8. — 16, 6. 14. Num. 19, 4.
- ↑ Luc. 7, 77. (
Błąd – odwołanie do nieistniejącego wersetu.) Rzym. 5, 5. 6.
- ↑ Gal. 3, 15.
- ↑ Exod. 24, 8. Matth. 26, 28.
