Wesele stalowskie/III
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Wesele stalowskie |
| Data wyd. | 1895 |
| Druk | Józef Jeżyński |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
A pán młody záprzégá kuonie, siádajô uoboje z młodo na wóz, weznô dobrô koléde ksiedzu, koguta tłustego albo kwárte masła i jadô do Miéchocina, bo täm nasá parafij. Kiedy täm przyjadô, idô do ksiedza, dajô mu koléde, i jak ksiôdz widzi, ze dobrá koléda, to nawet páciérza nie mówiô, ino sie jéch spytá uo roki, uo ród, i bierze uod niéch jeden réjski na zápowiedzie, a młodzi wracajô do domu.
Terá trza robić zápis przez naterusa, bo inacy jeden drugiemu nie dá, co uobiécáł. I tak idô uojcowie z obiuch stron i uoboje młodzi do Dzikowa (Tarnobrzega) do naterusa i täm mówiô, co chtóry má dać swojemu dziecku. Zápise jeden, co uobiécáł, a drugi mówi tak po cichu:
— Wiéta co, swacie! já to ino pół z tego zápise, com uobiécowáł, bo trza duzo piéniedzy płacić za zápis...
— No to dobrze, mój swacie! ale zebyśta potem dali, bo nie mie, ale swojé córce byśta krzywde zrobiéli.
— A to, co zápisewa, to powiédzwa, ze ino wártá piedziesiôt réjskie, bo i takbyśwa duzo płaciéli za zápis.
I tak scygäniô siebie i naterusa i zápise. Pójdô potem do grontu uorać albo gnój wozić, ten, co nie zápisáł wszyskiego, nie dá na gront wjechać, s tego powstajô kłótnie, uobraza Boská, kónisyje wywozô i potem muso wiecej przeprawować, jak ten gront wártá, co go nie chciáł zápisać.
Ale to zostáwmy na potem, pódźmy za weselem!
