[47]19.
Wspomnienie.
Czyli pamiętasz, o lubo moja?
Noc była letnia, wonna i błoga,
Wąska i stroma na góry droga
I w dłoni mojej spoczęła twoja.
Potem, gdy razem na owej górze
Stanęlim sami, gdy na twem łonie
W lubej rozkoszy złożyłem skronie
Przy owym zamku starego murze. —
Ach, jak gorąco serca nam biły,
Jak miłą była cicha ich mowa!
Twoim na wieki — te duszy słowa
Odgłosem serca twojego były.
Jak sen niebieski chwile spływały —
Zamilkły usta spokojem zdjęte;
Wiecznej miłości uczucia święte
W niemej radości nas przenikały.
[48]
Ta chwila szczęścia prędko minęła —
Minęło lato z blaskiem księżyca —
I z rumianego przed laty lica
Barwa wesoła dawno zginęła.
Teraz nas dzielą ziemie i morze —
Tobie przebywać w drogiej ojczyźnie
A mnie samemu w przykrej obczyźnie
Czekać tej chwili, aż Bóg pomoże.
Może nam jeszcze nadejdą chwile,
Że tu na ziemi będziem złączeni,
Może dopiero, gdy zazieleni
Kwiat się na ziemskiej naszej mogile.
Niech łza nie rosi naszej powieki!
Prędzej czy później słowo się spełni
Dane wzajemnie w młodości pełni,
Słowo miłości aż za wiek — wieki!
