Z rektorskich gawęd

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Władysław Tarnowski
Tytuł	Z rektorskich gawęd
Pochodzenie	Poezye Studenta Tom I
Wydawca	F. A. Brockhaus
Data wyd.	1863
Miejsce wyd.	Lipsk
Źródło	Skany na Commons
Inne	Cały tom I; Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI
	Indeks stron

›››

Z REKTORSKICH GAWĘD.^[1]

Bo to proszę Pana mego
W każdym stanie na tym świecie,
Harap ^[2] Alfą i Omegą
Czy młodzieniec, czy to dziecię!
Gdy wyrostek do szkół wchodzi,
Dla przykładu powszechnego
Dać mu dozę Boćkowskiego ^[3]
Przy A B C, nie zaszkodzi —
Gdy pacholę w wąs podrasta,
Nie zawadzą plagi nowe;
Bicz to morum ^[4] protoplasta,
Pójdzie w pięty, alwar ^[5] w głowę —
Jeźli dobry — by złym nie był
Trzeba karać z ostrożności,
By pokusy mężnie przebył,
W dysciplinie i karności.
Jeźli zły — tem bardziej Panie!
Zażyj no tabaczki Wasze! —
Z pod dysciplin lepszy wstanie,
Biodra pokorą opasze —
Gdy już rzuca progi szkolne,
Dla pamięci, zbudowania,

By się prawdy te moralne
Wryły w pamięć z dniem rozstania,
Jak duch święty mądrze radzi,
By nie psował ojcom kaszę,
Jeszcze piątka nie zawadzi —
Zażyj no tabaczki Wasze.
Mam w rękawie Bochowskiego,
Bowiem ludzi — pręt wyrabia —
Jak kropla co głaz wyżłabia —
Proszę — proszę — Pana mego! —

↑ Prawdopodobnie odnosi się do przełożonego Konwiktu Pijarskiego we Lwowie, w którym uczyli się bracia Władysław i Stanisław Tarnowscy
[wymaga podania źródła informacji]
↑ Harap — z niem. herab!, znaczącego: na dół! — komenda w myślistwie odwołująca psy z upolowanej zwierzyny, także: bicz z krótką rękojeścią i długim splotem rzemieni, zwężającym się ku końcowi, zakończonym tzw. trzaskawką z włosia, zwanym harapnikiem (W. Kopaliński „Słownik wyrazów i zwrotów obcojęzycznych”, Warszawa, 1989, str. 205; Juliusz Ippoldt „Wielki słownik niemiecko-polski”, tom I (A-K), Warszawa, 1980, str. 776).
↑ Dać mu dozę Boćkowskiego — od miejscowości Boćki na Podlasiu, znanej z wyrobów rymarskich, kańczug i bizunów. W języku polskim funkcjonowały dawniej zwroty „monitor boćkowski”, „prawo boćkowskie” odnoszące się do dyscypliny i surowości, zwłaszcza szkolnej (W. Kopaliński „Słownik mitów i tradycji kultury”, Warszawa, 1987, str. 106, 103).
↑ Od moris, tu zapewne w sensie obyczaju, obyczajności
↑ Potocznie o jezuickim podręczniku do gramatyki języka łacińskiego Emanuela Alvarusa „De institutione grammatica” — używanym w szkołach dawnej Europy. W Polsce usunięty z listy podręczników przez KEN, ale korzystano z niego w kolejnych latach (W. Kopaliński „Słownik wyrazów i zwrotów obcojęzycznych”, Warszawa, 1989, str. 28).

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Władysław Tarnowski.

[1] Prawdopodobnie odnosi się do przełożonego Konwiktu Pijarskiego we Lwowie, w którym uczyli się bracia Władysław i Stanisław Tarnowscy
[wymaga podania źródła informacji]

[2] Harap — z niem. herab!, znaczącego: na dół! — komenda w myślistwie odwołująca psy z upolowanej zwierzyny, także: bicz z krótką rękojeścią i długim splotem rzemieni, zwężającym się ku końcowi, zakończonym tzw. trzaskawką z włosia, zwanym harapnikiem (W. Kopaliński „Słownik wyrazów i zwrotów obcojęzycznych”, Warszawa, 1989, str. 205; Juliusz Ippoldt „Wielki słownik niemiecko-polski”, tom I (A-K), Warszawa, 1980, str. 776).

[3] Dać mu dozę Boćkowskiego — od miejscowości Boćki na Podlasiu, znanej z wyrobów rymarskich, kańczug i bizunów. W języku polskim funkcjonowały dawniej zwroty „monitor boćkowski”, „prawo boćkowskie” odnoszące się do dyscypliny i surowości, zwłaszcza szkolnej (W. Kopaliński „Słownik mitów i tradycji kultury”, Warszawa, 1987, str. 106, 103).

[4] Od moris, tu zapewne w sensie obyczaju, obyczajności

[5] Potocznie o jezuickim podręczniku do gramatyki języka łacińskiego Emanuela Alvarusa „De institutione grammatica” — używanym w szkołach dawnej Europy. W Polsce usunięty z listy podręczników przez KEN, ale korzystano z niego w kolejnych latach (W. Kopaliński „Słownik wyrazów i zwrotów obcojęzycznych”, Warszawa, 1989, str. 28).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]