Zielnik lekarski/32
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Zielnik lekarski |
| Podtytuł | Zastosowanie, opis botaniczny i uprawa najważniejszych polskich roślin lekarskich |
| Wydawca | Księgarnia J. Przeworskiego |
| Data wyd. | 1938 |
| Druk | Zakł. Druk. F. Wyszyński i S-ka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
 Galeria grafik w Wikimedia Commons
| |
_z32.png)
B. — i + — Roślina o korzeniu rozgałęzionym, z wierzchu ciemno-żółtym, wewnątrz białawym; w razie skaleczenia broczy ciemno-żółtym sokiem. Łodyga owłosiona, również napełniona sokiem, lecz jaśniejszym. Liście pierzaste, szaro-zielone. Żółte kwiaty zebrane w baldaszkach. Smak ostry, przeciągle gorzki, słonawy; zapach świeżo zgniecionej rośliny ostry, przykry; ususzona nie ma żadnego zapachu.
ROŚNIE na gruzach, pod murami i płotami, w miejscach wilgotnych, zacienionych i nad brzegami jezior, stawów, sadzawek, rowów.
KWITNIE od maja do sierpnia czyli, jak lud mówi: „od pojawienia się do odlotu jaskółek“.
ZBIERANIE. Ponieważ ziele to należy do nieco jadowitych powinno się je zbierać w celach leczniczych już w marcu, kwietniu i maju i tylko najmłodsze listki. Zebrane w późniejszym okresie, zwłaszcza po okwicie, może działać trująco.
SKŁADNIKI: sole, guma, miękka żywica, basoryna; w szafranowo-żółtym świeżym soku mlecznym łodygi, zwłaszcza zaś korzenia, znajduje się jadowity złotawo-żółty barwnik.
UŻYWA SIĘ naparu z młodych listków wiosennych, soku z ziela i z korzeni przy zaparciu stolca, chorobach dróg moczowych i żółtaczce. Według dra Walsera powinno się sok mieszać pół na pół z żytniówką lub spirytusem; po kilku dniach zlać odstałą ciecz i zażywać kilka razy dziennie po 5 do 10 kropel na cukrze lub wodzie.
Proszek lub wyciąg używa się do niszczenia brodawek. Przykładanie jaskółczego ziela na obnażone tkanki jest niebezpieczne. Dla zwierząt domowych, prócz kóz, jaskółcze ziele stanowi szkodliwą paszę.
CENA: 100 kg ziela (Herba Chelidonii) 50—80 zł.
