Zielnik lekarski/8
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Zielnik lekarski |
| Podtytuł | Zastosowanie, opis botaniczny i uprawa najważniejszych polskich roślin lekarskich |
| Wydawca | Księgarnia J. Przeworskiego |
| Data wyd. | 1938 |
| Druk | Zakł. Druk. F. Wyszyński i S-ka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
 Galeria grafik w Wikimedia Commons
| |
_z8.png)
D. — lub B. — Ziele pospolite, podobne do ogórecznika (nr. 23). Lubi grunt piaszczysty lub kamienisty: dziedzińce, podpłocia, drogi, ugory, gruzy, miedzę, rolę uprawną (miejsce słoneczne), wydmy przykryte gliną albo gruzem i dobrze ugniecione. Posiada korzeń gruby na palec i szorstką łodygę, dochodzącą wysokości 40 cm, bardzo rozgałęzioną. Liście lancetowate; korony kwiatów pięknie błękitne, purpurowo-fioletowe, niekiedy czerwone lub białe. Korona lejkowata. Smak: kwiatów (bezwonnych) słodki wskutek zawartości miodu; liści i łodyg słodkawy i kleisty.
KWITNIE przez czerwiec i lipiec. Ziele zbiera się w czasie kwitnienia, korzeń zaś jesienią. Suszyć w cieniu i w dużym przewiewie. Kwiaty zawierają wiele nektaru; lubią je pszczoły; nadaje się więc do obsiewania płonnej ziemi i wydm w pobliżu pasiek.
SKŁADNIKI: głównie śluz i cukier.
UŻYTEK. Młodych listków używa się jako jarzynę, czyszczącą krew. Korzeń, liście i kwiaty wskutek zawartości śluzu i cukru działają łagodząco w nieżytach dróg oddechowych; miesza się zwykle z innymi ziołami, jak płucnik, babka, podbiał, dziewanna, malwa. Kwiaty miodunki zaliczano niegdyś do słynnej „czwórki nasercowej“ (Flores quatuor cordiales: fiołek, miodunka, ogórecznik, róża).
