Zielnik lekarski/96
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Zielnik lekarski |
| Podtytuł | Zastosowanie, opis botaniczny i uprawa najważniejszych polskich roślin lekarskich |
| Wydawca | Księgarnia J. Przeworskiego |
| Data wyd. | 1938 |
| Druk | Zakł. Druk. F. Wyszyński i S-ka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
 Galeria grafik w Wikimedia Commons
| |
_z96.png)
B. — Roślina o korzeniu mało rozgałęziającym się, zewnątrz brunatnym, wewnątrz żółtym. Łodyga kanciasta, bruzdowana, rozgałęziona, wyrasta na 30 do 60 cm. Liście podłużnie strzałkowate, szypułkowe, listki poboczne strzępiasto-zębate; kwiaty białe, czerwone lub zielonawe, zebrane w długie grona. Smak kwaśny, zapachu nie ma.
ROŚNIE dziko na łąkach, pastwiskach, trawnikach, po lasach, rowach, ogrodach; UPRAWNY w ogrodach.
KWITNIE od maja do lipca.
ZBIERA SIĘ od kwietnia do czerwca liście, od maja do lipca kwiaty, w jesieni korzenie. Korzenie obmyć i suszyć w piecu po chlebie.
SKŁADNIKI: Kwas krzemowy i szczawiowy, sól szczawiowa, sole wapienne, mangan; w korzeniu ponadto garbnik.
DZIAŁANIE: Czyści krew, pobudza apetyt.
UŻYTEK z liści, korzenia i kwiatów (w odwarze lub nastoju) w chorobach skórnych, wrzodach w ustach, szkorbucie, zaparciu, braku apetytu.
Szczaw stosowany jest w kuchni, jako zdrowy, czyszczący krew, pokarm, na zupy i jarzynę („angielski szpinak“). Używany w nadmiarze i zbyt często może wywołać zaburzenia w jelitach i nerkach; jest również szkodliwy dla chorych na podagrę.
W przemyśle używa się szczaw do wytwarzania soli szczawiowych i do barwienia tkanin na żółto i czarno.
