Zielnik lekarski/98
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Zielnik lekarski |
| Podtytuł | Zastosowanie, opis botaniczny i uprawa najważniejszych polskich roślin lekarskich |
| Wydawca | Księgarnia J. Przeworskiego |
| Data wyd. | 1938 |
| Druk | Zakł. Druk. F. Wyszyński i S-ka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
 Galeria grafik w Wikimedia Commons
| |
_z98.png)
O. — lub K. — Powszechnie znane drzewo lub krzew o liściach naprzemianległych, kwiatach męskich i żeńskich w łuskowatych baźkach. Nasiona, o kitce włosów. Drzewo, z wyjątkiem strefy gorącej, rozpowszechnione po całej kuli ziemskiej, w mniej więcej 160 gatunkach.
Najwięcej rozpowszechnione są u nas dwa gatunki: wierzba purpurowa (S. purpurea) i w. krucha (S. fragilis). Wierzby purpurowe są to krzewy pobrzeżne o giętkich czerwono zabarwionych gałązkach; wierzby kruche rosną, jako krzewy lub drzewa; jednoroczne ich gałązki łatwo się obłamują. Liście obu gatunków są lancetowate i ząbkowane. Smak wierzby kruchej ściągający, mniej gorzki, lekko balsamiczny, purpurowej zaś mniej ściągający, lecz bardziej gorzki i balsamiczny, ponieważ pierwsza zawiera więcej garbnika, druga zaś więcej salicyny. Świeża kora ma zapach balsamiczny, sucha jest bezwonna.
ROŚNIE po brzegach wód (rzek, stawów), na mokrych łąkach.
UPRAWA. Mnoży się łatwo z sadzonek (byle pręcik) na wiosnę i w jesieni; lubi ziemię wilgotną, lecz położenie słoneczne.
KWITNIE wierzba purpurowa w marcu i kwietniu, wierzba krucha w kwietniu i maju.
_page199_(cropped).png)
Rys. 8.
Kwiaty wierzby: m — męski, ż — żeński.
ZBIERA SIĘ korę z gałązek 2 — 4-letnich w kwietniu i maju. Suszyć w przewiewnym miejscu na otwartym powietrzu.
SKŁADNIKI (w korze): Gorzknik (salicyna), kwas garbnikowy, sole potasowe i sodowe, dużo wapnia.
DZIAŁANIE ściągające.
UŻYTEK. Odwar z kory lub korę sproszkowaną używa się, jako lek wewnętrzny, przy krztuścu, nieżytach (katarach) dróg oddechowych, zimnicy, katarze żołądka i kiszek, ostrym lub przewlekłym gośćcu (reumatyzmie), zaburzeniach w trawieniu skutkiem przepracowania, krwawej biegunce, zołzach (skrofułach), obrzęku śledziony.
Zewnętrznie stosuje się wierzbę do krzepiących kąpieli, okładów, do płukania gardła i do mycia głowy przy łupieżu. Proszek z kory wierzby kruchej, jest środkiem tamującym krew; używa się go między innymi przy pluciu krwią.
W HANDLU ZIOŁAMI kora wierzby znana jest pod nazwą: Cortex Salicis.
