Żółty proszek/8
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Żółty proszek |
| Wydawca | Wydawnictwo „Republika”, Sp. z o.o. |
| Data wyd. | 17.8.1939 |
| Druk | drukarnia własna, Łódź |
| Miejsce wyd. | Łódź |
| Tłumacz | Anonimowy |
| Tytuł orygin. | Tytuł cyklu: Lord Lister, genannt Raffles, der grosse Unbekannte |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cały tekst |
| Indeks stron | |
Brand otrzymał zawiadomienie Fowlera w kilka minut po przyjściu do domu, w którym mieszkał pod nazwiskiem Arne Hansena.
Miał przed sobą jeszcze kilka godzin czasu. Rozkaz wzywał do zjawienia się w opuszczonych składach dopiero o godzinie ósmej wieczorem.
Było już zupełnie ciemno, gdy Brand, kompletnie przebrany i scharakteryzowany, znalazł się w pobliżu starych składów.
Minął ciemny korytarz oraz wąskie schody i stanął przed drzwiami sali zebrań. Zastał tam tylko Harolda Pippera.
— Hallo, Haroldzie — zawołał żywo — będziemy mieli ciekawy wieczór...
Czarne oczy Pippera zalśniły jak rozżarzane węgle. Zapalił papierosa i roześmiał się głośno:
— I ja tak sądzę! Tym razem Raffles wpadł nie na żarty. Muszę przyznać, że mnie to nieco dziwi. Uważałem go za człowieka przezorniejszego....
Brand grał swą rolę znakomicie... Ani przez chwilę nie zapominał o dwunastu rosłych agentach policji, którzy lada chwila mieli otoczyć opuszczone składy i po wtargnięciu do sali zebrań, schwytać czterech szefów bandy na gorącym uczynku.
Mimo to, myśl o niebezpieczeństwie, na które narażał się Raffles, nie dawała mu spokoju... Znając swego przyjaciela wiedział, że gdyby doszło do walki pomiędzy nim a Fowlerem, Fowler byłby zwyciężony.
Jedno uderzenie potężnej pięści Rafflesa kładło na ziemię najsilniejszego mężczyznę. Brandowi nie pozostawało nic innego, jak czekać spokojnie na dalszy rozwój wypadków. Zgodnie z instrukcją Fowlera, kapitanowie mieli się zebrać koło zwodzonych drzwi podziemi i tam czekać na umówiony sygnał. Nie było wykluczone, że główny kapitan zjawi się tam osobiście, aby udzielić im ostatecznych wskazówek. W walce bowiem z człowiekiem tego rodzaju, co Raffles, należało zachować wszelką ostrożność. Miało to się stać około godziny wpół do dziewiątej. Aż do tej chwili siedzieli spokojnie w sali ekspedycyjnej starych składów.
— Zbliża się umówiona chwila — rzekł Ole Jörgen wstając ze swego miejsca. — Za chwilę będzie wpół do dziesiątej.
Wszyscy podnieśli się i skierowali w stronę obitych żelazem drzwi. Jeden z kapitanów wyjął z kieszeni klucz i otworzył je. Drogą, którą już raz przebyli, zeszli w głąb korytarza, wyłożonego białymi kaflami. Zatrzymali się przed zwodzonymi drzwiami, które główny kapitan otworzył kiedyś w ich obecności. W milczeniu czekali na sygnał. Minęło dziesięć minut.
— Co się stało? — szepnął niespokojnie Jan Duplessis. — Dlaczego nie ma sygnału?
— Musiało go coś zatrzymać... — rzucił Harold Pipper.
— Może Raffles zjawił się wcześniej i kapitan nie chce zostawić go samego — snuł domysły Filip Dane.
— Nonsens! — mruknął Duplessis. — Czy nie można zostawić gościa samego na kilka minut?
— Każdego innego można, ale nie Johna Rafflesa — odparł Ole Jörgen powoli. Ale i on nie wiedział, czemu przypisać brak umówionego sygnału.
— Cóż to mogło znaczyć?
Przez kilka chwil stali w niepewności, nie wiedząc co dalej czynić.
— Musimy za wszelką cenę przedostać się na drugą stronę — zawołał nagle Ole Jörgen ku zdumieniu swych kolegów.
— Czy przypuszczasz, że nasz kapitan znajduje się w niebezpieczeństwie? — zapytał Harold Pipper.
— Tak, czy inaczej musimy zobaczyć co się stało. Nie chcecie chyba pozostać bezczynnie? —
— Ma rację... — przyłączył się Deen. — Musimy udać się na miejsce.
— Łatwo powiedzieć, trudniej będzie wykonać — zawołał Duplessis — czy macie przyrząd, którym Fowler otwierał te drzwi? Jak znajdziecie sprężynę ukrytego mechanizmu?
— Musimy spróbować — zawołał Jörgen. — Nie możemy tu pozostać skoro tam może toczyć się walka.
Nagle jakiś dziwny szmer dał się słyszeć w pobliżu.
— Co to takiego? — zapytał ktoś cicho.
— Nie wiem o czym mówisz — odparł Duplessis.
— O szumie, który słyszę!... Coś, jak gdyby odgłos gradu...
— Cóż to nas obchodzi? — odparł Deen. — Zabierzmy się do naszej roboty.
Dziwny szmer, który zwrócił uwagę najpierw Jörgena wciąż wzrastał na sile. Spoglądali na siebie z coraz większym zdumieniem:
— To już nie grad, niech mnie kule biją! — zawołał Duplessis. — To już szumi jak prawdziwa nawałnica morska.
— Albo potężny wodospad — zawołał Jörgen.
Na dźwięk tego słowa Filip Deen krzyknął głośno i schwycił za rękę stojącego najbliżej Branda.
— Kran... Z całą pewnością kran!
Nie zdążył dokończyć rozpoczętego zdania, gdy nagle stało się to, co przewidywał.
Woda, która zdążyła już wypełnić niżej położone korytarze, siłą swego naporu wywaliła drzwi i zalała miejsce, w którym się znajdowali.
— Do pioruna! Kto mógł odkręcić kran? — zawył z wściekłością Deen.
Pięciu mężczyzn z trudem poczęło posuwać się przeciwko rwącemu prądowi. Nie zdążyli ujść nawet trzech metrów, gdy Duplessis, który biegł przodem i oświetlał drogę latarką, potknął się. Latarka uderzyła o ścianę i zgasła... Pozostała tylko latarka Deena, paląca się słabym, mdłym płomykiem. Wystarczyła jednak, aby ukazać przerażonym oczom mężczyzn ogrom grożącego im niebezpieczeństwa. Strumienie wody parły naprzód z siłą wodospadu.
Korytarz zapełniał się wodą z minuty na minutę. Za wszelką cenę należało wydostać się stąd, w jakieś miejsce wyżej położone. Aby tego dokonać trzeba było wspiąć się po schodach, od których dzieliła ich jeszcze niemała przestrzeń. Z rozpaczą i wściekłością poczęli walczyć z falami. Jeden przez drugiego wyrywali się naprzód, odpychając resztę, aby tylko zdobyć kilka centymetrów przestrzeni. Deen pierwszy padł ofiarą. Mały i wątłej budowy, nagle zwalił się z nóg. Krzyknął rozpaczliwie i starał się uchwycić nóg najbliżej stojącego Jörgena. Jörgen odepchnął go tak, jak się odpycha niebezpieczne zwierzę. W chwilę po tym, prąd porwał Deena i z wściekłością rzucił nim o ścianę korytarza.
Światło zgasło... Zapanowały ciemności, wśród których rozlegał się szum wody i krzyki walczących z żywiołem mężczyzn.
Głosu Deena nie było już słychać. Rzucony o ścianę stracił widocznie przytomność i utonął. Inni wciąż jeszcze spychali się i przeklinali głośno. Brand na szczęście znalazł się po drugiej stronie korytarza, w miejscu, do którego nie zdążyła jeszcze dotrzeć reszta. Dzięki temu mógł posuwać się naprzód swobodniej, nie będąc narażony na przeszkody ze strony swych towarzyszy niedoli. Z największym wysiłkiem dotarł do pierwszego stopnia. Uchwycił się poręczy, jak prawdziwej deski zbawienia. Teraz sprawa przedstawiała się o wiele łatwiej.
Sam nie wiedział, jak długo tam leżał wyciągnięty na kruchej i niepewnej desce. Wydawało mu się, że trwało to w nieskończoność. Woda podnosiła się z każdą chwilą, a powietrza było coraz mniej, tak, że z trudem mógł oddychać. Nagle, gdy ubranie jego, które zdążyło przeschnąć, poczęło znów nasiąkać wilgocią i gdy czuł się niepowrotnie zgubiony, dał się słyszeć głuchy huk i woda poczęła odpływać z zadziwiającą szybkością. Ciśnienie wody rozwaliło ściany jednej z niżej położonych piwnic... W ten sposób woda znalazła naturalne ujście i poczęła odpływać.
Wkrótce po tym, agenci policji, którzy okrążyli stare składy, wtargnęli do podziemi poprzez salę zebrań i zjawili się w piwnicy...
Brand stracił przytomność... Wyniesiono go bezwładnego w chwili, gdy do pałacu przybyła straż z pompami.
