Dzieje wypraw krzyżowych/Piąta i szósta wyprawa krzyżowa/Wojny krzyżowe w Europie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Dzieje wypraw krzyżowych |
| Wydawca | M. Arct |
| Data wyd. | 1905 |
| Druk | M. Arct |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Wojny krzyżowe w Europie. Duch pobożny wielce upadł w rycerstwie katolickiem. Więcej niż sto lat trwała wojna z niewiernymi, a tymczasem bardzo niewiele zyskano, pomimo tylu ofiar, czynów bohaterskich, tylu modlitw i wysiłków. Nikt nie zwracał uwagi na to, że zarazem wiele błędów popełniono: żądza zdobyczy, poszukiwanie władzy, rozkoszy, bogactw, spory ciągłe w sprawach osobistych osłabiały potęgę chrześcijan — i oddawały ich na łup muzułmanom.
Tymczasem papież wzywał do krucyaty przeciw Egiptowi i Syryi; mówiono też, że kończy się panowanie półksiężyca, albowiem podług objawienia Świętego Jana, imię Bestyi jest 666, a właśnie nadchodził 666-ty od chwili, kiedy się narodził mahometanizm.
Jednakże mało było głosów, co odpowiedziały na to wołanie. Natomiast srogie wojny krzyżowe odbywały się w Europie. Mianowicie Maurowie, czyli Arabowie zaczęli wielce uciskać naród hiszpański — i Hiszpanie zwrócili się do rycerstwa Europy z prośbą o pomoc. Mnóstwo też Anglików i Szkotów, Włochów i Węgrów, Holendrów i Niemców ruszyło do Hiszpanii.
Francuzi natomiast wojnę mieli u siebie. Południowa część tego kraju — Prowancya, Gaskonia, Langwedocya — zaraziły się herezyą przeciw-katolicką i od kościoła odpadły. Król francuski tedy wytoczył im wojnę, która trwała 20 i kilka lat, aż tych heretyków (Waldensów i Albigensów) wytępił.
Jednakże część Francuzów przystała wkrótce do nowej wyprawy krzyżowej. Również obiecywał pójść do Palestyny cesarz niemiecki — Fryderyk II.
