Encyklopedyja powszechna (1859)/Apophthegma
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom II |
| Rozdział | Apophthegma |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Apophthegma, tak nazywa się krótkie i jędrne zdanie, dewiza lub godło, jak np. zdania siedmiu mędrców greckich: Znaj siebie samego; Nic do zbytku i t. d. Apophthegmata w naszej literaturze od czasów Jana Kochanowskiego są znane. Wielten poeta użył tego wyrazu na czele zbioru anegdot krajowych, które wydał w XVII wieku; Bieniasz Budny wydał w Krakowie dzieło, po wielokroć przedrukowywane, p. n.: Krótkich, a węzłowatych powieści, które po grecku zowią apophthegmata, ksiąg czworo z różnych przedniejszych autorów zebrane.“ Ostatni z pisarzy naszych, który wyraz ten na karcie tytułowej położył, jest Ambroży Grabowski. Ogłosił on bowiem zbiór równie anegdot, jak ciekawszych wypisów z ksiąg i rękopismów i nazwał Apophtliegmatami (Kraków 1819 r.).
