Ewa (Wassermann)/Nocne rozmowy/31
| <<< Dane tekstu | |
| Autor | |
| Tytuł | Ewa |
| Podtytuł | „Człowiek złudzeń“: powieść druga |
| Wydawca | Instytut Wydawniczy „Renaissance“ |
| Data wyd. | 1920 |
| Druk | Drukarnia Ludowa w Krakowie |
| Miejsce wyd. | Warszawa — Poznań — Kraków — Lwów — Stanisławów |
| Tłumacz | Franciszek Mirandola |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
— Dalejże, pokaż swą sztuczkę! — mówił Niels Engelschall do matki swej, wdowy-wróżbiarki.
Znajdywali się w sanktuarjum. Od sufitu zwisał na czarnym sznurze nietoperz wypchany. Miał skrzydła rozpostarte, a szklane, czarne oczy jego jarzyły się. Na stole, pokrytym kartami leżała trupia czaszka.
Był to wieczór niedzielny, a Niels wracał z knajpy. Zatrzymał się tu mimochodem tylko, spiesząc na taneczną zabawę. Miał czarny garnitur żakietowy z kamizelką w biało-niebieską kratkę i twardy, angielski melonik, tak głęboko na kark zasunięty, że widać było pośrodku głowy rozdział włosów. Pod lewem ramieniem trzymał cienką laseczkę. Chwiał krzesłem, na którem siedział rozwalony.
— Pokaźno sztuczkę swoją i prorokuj! — powtórzył ciskając na stół srebrną pięciomarkówkę.
W oczach jego, znużonych życiem tlił metaliczny blask nieokreślonej żądzy.
Matka bała się go stale. Tasując karty, rzekła przymilnie:
— Widzę, jesteś przy pieniążkach, chłopcze! To doskonale. Ano zbierz, a zaraz zobaczymy, co w trawie piszczy.
Niels zakołysał się znowu. W gardle paliło go strasznie od kilku już dni. Łaskotało go w dłoniach i palcach. Radby był objąć coś i zdusić, coś gładkiego, miękkiego, ciepłego, coś co żyje i o życie żebrze. Niecierpiał przedmiotów, ulic, godzin płynących.
— Piątka przy asie kierowym, — mówiła — król karowy kryje waleta tref. Nic dobrego to nie oznacza. Pośrodku dwie dyski i dama pik... zasępiła się — nie bierz mi tego za złe, drogi chłopcze!
— Milczże matka! Z tego się konie śmieją! — powiedział gniewnie i rzucił z pozorną obojętnością: — Zobaczno, czy niema tam Żydowicy.
Wdowa potrząsnęła ze zdziwieniem głową.
— Nie, chłopcze... nie, — rzekła, wykładając dalej karty — Żydowicy?... Nie! Dziesiątka i dama kier, to mogłyby być pieniądze z poczty. Boże wielki! Trzy damy razem. W miłości miałeś zawsze szczęście. A propos. Pytała dziś o ciebie Czerwona Jaga. Chciała wiedzieć, czy będziesz dziś u niej.
— Wczoraj dopiero wyrzuciłem ją od siebie. Cóż za pamięć cielęca! — rozparł się lepiej i zakołysał. — Jeśli nie masz dla mnie czegoś lepszego, zabieram pieniądze!
— Zaraz, zaraz, chłopcze drogi! — uspakajała, tasując karty ponownie. — Wydobędziemy tę Żydowicę. — Wydobędziemy ją napewne...
Niels patrzył w powietrze. Gdzie skierował spojrzenie, wszędzie widział od dni kilku, wciąż tosamo, młodą, gładką szyję, parę młodych ramion i młodocianych jędrnych piersi. Wszystko to było odmiennej zgoła rasy, słodką, gorącą, nieznaną krwią pulsowało, i czuł, że jeśli nie zdoła chwycić tego w dłonie, wąchać i smakować, przyjdzie mu chyba zginąć. Wstał ruchem rozmyślnie ospałym.
— Daj pokój! — powiedział — wszystko to oszustwo tylko. Możesz sobie zresztą zatrzymać napiwek.
Zmieszał karty posunięciem laski i wyszedł.
Zostawszy sama, potrząsnęła wdowa Engelschal głową. Duma zawodowa była teraz w grze. Stasowała karty ponownie i jęła ciągnąć dalej.
— Wydobędziemy ją... — mruczała do siebie — wydobędziemy napewne...
