[114]HYMN ŻÓRAWI.
Dajcież im śnić — o dajcież im śnić,
Tym co nas w jarzmo swe cisną!
Zabłyśnie wkrótce i dla nas maj!
I dla nas róże zabłysną!
Wiośniany wieje po błoniu wiatr —
Żórawie mkną przez niebiosa;
Wiosenną wróżbą tętni ich hymn,
Rzeźwiąc mi serce jak rosa.
Arfianej pieśni ich miły dźwięk
Nadzieją dzwoni mi w uchu;
O, wesełyki witajcie mi,
Witajcie bracia po duchu!
— Do życia budząc uśpiony świat,
W chmurach proroczy klucz szumiał;
Sercem wsłuchałem się w jego śpiew,
I dziwna! — jam go zrozumiał!
[115]
„Dość długo już! — zbyt długo już!
Tak wieszczył hetman łańcucha —
Zbyt długo srożył się dziki gwałt;
Hozanna ci, wiosno ducha!“
„Ocknij się ziemio — ocknij się z snu!
Dobrej pieśń niosę ci wieści;
Precz ze zwątpieniem! precz z smutkiem, precz,
Przeminą czasy boleści!“
„To, o czem śniłaś przez długie dnie,
Spętana lodów powiciem,
Wzejść musi wkrótce na biały dzień,
I stać się czynem i życiem!“
„Napróżno zimy sroży się gwałt,
Chcąc spętać świat swemi lody,
Wieje po błoniach wiosenny wiatr,
Nucąc piosenkę swobody“.
„„To Bóg tak chce! — to Bóg tak chce!““
„Ta, co całunkiem świat zbrata,
Już tętni z lasów, i z pól, i z łąk
Miłości święta krucjata!“
„Bóg nie chce kajdan — Bóg nie chce pęt,
Bóg nie chce gwałtów, ucisku;
Stopi ogniwa swych kajdan świat
W jednym płomiennym uścisku“.
[116]
„Zbudź się więc ziemio! zbudź się ze snu!
Dobrej pieśń niosę ci wieści;
Precz ze zwątpieniem! precz z smutkiem, precz!
Przeminą czasy boleści!“
— Tak wieszczył stary żórawi wódz;
Śpiew jego był mi jak manna.
O, wiosno ducha! przyjdź nam! o przyjdź!
Hozanna Tobie! Hozanna!
31. 3. 1878
