[24]VI.
Jaworzynka.
Ktobądź, po świecie snując się zbolały,
Chcesz dobyć z skarbca duszy twéj pamiątek
Raju gdzieś szczątek,
Rażony błyskiem Archanielskiéj chwały,
Zstąp w téj samotni czarodziejskie skręty,
Kędy nad chłodną strugą, gaj cienisty,
Z wiatru poświsty,
O niebie gwarzy, dreszczem wskróś przejęty.
[25]
O Jaworzynko! kto świetlane gody
Sennych uroków twych — i w jakiem słowie
Tęschny wypowie?
Dolino ciszy, cieniu i pogody!
W tobie mi jednéj nie zabrakło wcale:
Bezbrzeżnéj dali która w światłach znika,
Śpiewu słowika,
Ani młodzieńczych marzeń mych o chwale.
W tobiem ja jednéj ani tęschnił, ani
Wspomniał: że kiedyś z nieba mi strącono
Myśl uskrzydloną,
W głębie ziejącéj w duszy méj otchłani.
