[39]AKT II.
POŁUDNIE.
[41]
(Stanął pojazd Królewica.
Zatapia przestwór zdrój jasności.
Złotemi cugli powściągnięte,
znieruchomiały siedm koni.
Zwisły grzywy płomieniste.
Nie zabrzęknie o rozłogu
szafir kopyto szczerozłote.
jedynie skrzydła złotopióre
chwieją się, mieniące.)
(Pojazd krótki, dwukolisty,
od tyłu otwarty.
Koła, osie, boki złote.)
(Królewic w pojeździe wzniosły.
Skrzydlata, złotolita zbroja.
Hełm na głowie cudny:
od nausznicy k’nausznicy
kołem, poprzez hełmu szczyt,
wachlarz strzał promienno-złotych.
Lewą dłonią trzyma cugle,
prawą sparł na złotej włóczni.
Poprzez ramię kołczan strzał
i wężowo-gięty łęk
Przyłbica wzniesiona.
Oblicze mężne, ściągłe, jasne.)
(Wzrok, nawykły sięgać w dale,
w Królewny postać wparty.)
(Bliży się Królewny orszak.
Po rozłogu szafirowym,
w błękit strojne szat,
we półkolu suną Fale.
Nad uchem włosy w konchę zwite.
Wplecione w konchę djamenty.
Okolą czoło ametysty.
Na szyi sznur podwójny pereł.)
(W półkola środku, wysunięta,
w koronie djamentowej,
w powłóczystym płaszczu,
zdobnym w kwiaty z pereł,
obrzeżonym kamieniami,
w płaszczu modrym całym,
kroczy Cud-Królewna.)
(W miłosnem zachwyceniu
cudne Kralki oczy
zginęły w oczach Królewica.)
(Drgną ramiona Królewica.
Zachwieją się skrzydlane pióra.
Na złoty drążek wiesza cugle.
Odstawi na bok włócznię.
Cicho, lekko, nie odwodząc
ócz od oczu ukochanych,
zstąpi na błękitny rozłóg.)
(Ku sobie kroczą w zachwyceniu,
wolno, wolno, jak we śnie,
Królewic Słońca i Mórz Kralka.)
(Na uboczu Wodan-król
w ciemno-błękitnym stroju,
opasany w pas szeroki,
spojony z wielkich ametystów),
w błękitnym, długim płaszczu,
wlokącym się rozłogiem odal, —
milczący stoi i posępny.
W prawicy kostur-berło,
sadzony gęsto kamieniami.
Na głowie zawdy taż korona.)
(Królewic z Kralką idą k’sobie.)
(Posępny patrzy Wodan.)
(Cicho szemrzą, szepcą Fale.)
FALE.
— 1. Nie widzą wokół nic —
— 2. Prócz ukochanych lic —
— 3. Prócz oczu rozmarzonych —
— 4. Prócz źrenic zaolśnionych —
— 5. Nie widzą nic —
— 6. Nie widzą nic —
— 7. Prócz Cudu swej Urody —
— 8. Nic.
— 9. O, serca, serca szczęsne gody!...
WODAN.
(cicho, smutnie, na uboczu):
— Och, serca, serca krótkie gody...
KRÓLEWNA MORZA.
(krocząc, jak w zaśnieniu)
— Mój jasny... mój Słoneczny...
KRÓLEWIC SŁONECZNY.
WODAN.
(smutnie, k’sercu swemu):
... Serc to motyw wieczny...
KRÓLEWIC SŁONECZNY.
— Żeś się zjawiła, Cud,
gdzie szlak mych dróg
[45]
samotny bieży,
o, przyjmij dzięk!
o przyjmij dzięk
serdeczny!...
KRÓLEWNA MORZA.
— Żeś znijść chciał ku mnie, Bóg,
gdzie toń mych Wód
tajemna leży,
otoś mi Pan!
otoś mi Król
serdeczny!...
WODAN.
— Ach, dwojga serc to śpiew odwieczny...
FALE.
(półkolem sunąc za Królewną)
— I. Nic nie widzą —
— 2. Nic nie słyszą —
— 3. Pojął dusze czar —
— 4. W bezprzestrzeni serca wiszą —
— 5. Oczy płoną w żar. —
KRÓLEWICZ SŁONECZNY.
— Otom przystanął wpośród dróg —
powstrzymał światłonośny cwał
[46]
mych koni, i zawiesił łuk;
otom wytchnienie dłoniom dał...
Otom rozbroił serca hart —
bijących mroki kołczan strzał
zawiesił... i, miłosny bard,
uczuciom tkliwym serce dał...
Iżem na chwilę walki zbył,
o Cudna! sprawił to twój wdzięk!
Iżem ze szczęścia czary pił,
o Luba! Luba! przyjmij dzięk!...
KRÓLEWNA MORZA.
— O, jakiż słodki serca lęk!
O, mi mię k’sercu! tul!...
Tyś tęsknot moich próg,
cel ostateczny!...
Tyś serca Pan! Tyś serca Król!
Tyś serca mego Bóg
Słoneczny!...
WODAN.
— W tem właśnie sęk,
że to tęsknoty próg...
W tem właśnie sęk:
przebyty? czyli nieprzebyty?...
[47]
W tem właśnie sęk:
czy serca Bóg
to nie jest właśnie serca Wróg
śmiertelny, choć do Czasu skryty?...
FALE.
(w półkola dam się dzieląc, cicho):
— 1. Słyszcie, słyszcie! —
— 2. Serc ich bicie —
3. SzalneSzalone serc tętnienie —
4. Gonią, gonią...
5. Mkną w zachwycie —
6. Lecą w upojenie —
KRÓLEWIC SŁONECZNY.
— Oczy Twoje —
wieczność gwiazd...
KRÓLEWNA MORZA.
— Ty mój Król! —
Ty mój Włast!
FALE.
— 1. Czas im zmartwiał —
2. ... W miejscu stoi.
3. Płonie szczęścia kwiat —
4. Dusza duszę pije —
5. ... Poi —
6. Zginął Czas —
7. ... I świat —
[48]KRÓLEWIC SŁONECZNY.
— Oczy Twoje —
nieb przepaście...
KRÓLEWNA MORZA.
— Luby mój!...
jedyny!... Piaście!...
KRÓLEWIC SŁONECZNY.
— Lica Twoje —
krasa zórz...
Usta!... usta!...
koral mórz...
KRÓLEWNA MORZA.
— Twoje —
przenajsłodsza kruż...
WODAN.
(za lewem fal półkolem, zdala)
— Dziecię! obym był zły Wróż!
Dziecię! i w najsłodszą kruż
wsączyć zdole jad
Czas — złośliwy gad...
( W zachwycie,
sparci pierś o pierś,
opasani ramion splotem,
miłością upojeni,
cicho stoją Urodziwi.)
(Ciche pienia Fal kołyszą.)
CHÓR FAL W PÓŁKOLU LEWEM.
— Lekko, lekko, by puch
zwiewnych pian,
suńmy, suńmy w tan
rozechwiany —
CHÓR FAL W PÓŁKOLU PRAWEM.
— Cichy, cichy, ni mgieł
rannych wiew,
nućmy, nućmy śpiew
kołysany —
CHÓR FAL W PÓŁKOLU LEWEM.
— Krążmy, krążmy, jak rój
sennych mar,
wiejmy, wiejmy czar
naszeptany —
CHÓR FAL W PÓŁKOLU PRAWEM.
— Gędźny, gędźny szmer słów —
senny ruch —
szczęsny, szczęsny duch
miłowany —
CHÓR FAL W OBUDWU PÓŁKOLACH.
— Szczęsny, szczęsny duch
miłowany...
[50]
(Potem cisza.)
( W miłosnem upojenia
śnią Królewic i Królewna.)
(Cicho, lekko krążą Fale.)
WODAN.
(na uboczu, k’sercu swemu):
— Czyżby zasnął Czas?...
czy-li niechał zdrad?...
Czyżby z Czasem wraz
znieruchomiał świat?...
............
Bracie Czasie!?... o, ty świecie!?...
... Dziecię!... moje dziecię!...
