Leciäły zorawie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Leciäły zorawie |
| Pochodzenie | O Mazurach, Pieśni gminne ludu mazurskiego w Prusach wschodnich |
| Redaktor | Wojciech Kętrzyński |
| Wydawca | Tygodnik Wielkopolski |
| Data wyd. | 1872 |
| Druk | L. Merzbach |
| Miejsce wyd. | Poznań |
| Źródło | skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Leciäły zorawie bez pole krzycąco,
Spotkały dziewcyne do sluzby idąco.
„Cicho dziewce, nie plac, nie lamentuj w sobie,
Ma Pan Bóg staranie i w słuzbie o tobie.“
Jak ja nie mam płakać, ludzie sie dziwujo,
Ze sławnych rodziców dziatki usługujo.
Oj cięzki zal cięzki sercowi mojemu,
Jako kenieniowi w drodze leżącemu.
Bo kto idzie drogo, trąci kenień nogo,
Tak ci i mie trąci sierotkie ubogo.
Ach Boze, mój Boze z wysokiego nieba
Dałeś mi docekać sierockiego chleba.
Z sieroty sie naśmiać, sierotkie ogadać;
Lec wie Pan Bóg lepiéj co sierotce ma dać.
Ach ten słuzących chlebek, ten gorzko smakuje;
Niewieleć go dajo, cęsto wymawiajo.
Oj dalić mi dali jak klonowy listek,
Jesce sie pytajo, cym go zjadła wsystek.
Ach zjadłam go zjadłam w sieni, tam za drwami,
Com raz ukąsiła, oblałam sie łzami.
Oj jednać ja jedna jak krusycka w ryku,
Oj majoć mie, majo ludzie na języku,
Oj jednać ja jedna jak ptasecki w puscy ;
Wierzam ci ja w Boga, on mnie nie opuści.
