[25]Lutnia i oręż.
Rzekła lutnia do młodzieńca:
»Twardy pędzisz żywot jeńca,
»Lecz w niewoli i żałobie,
»Nie trać ducha!... Jam przy tobie!
»Ja ci gorżkie łzy osuszę,
»W piosnki zmienię twoje jęki,
»Ból ukoję, wzniosę duszę,
»Weź mnie tylko, weź do ręki!...«
Wtem głos podniósł oręż stary:
»Stój! młodzieńcze, w imię Boga!
»Jeśli w przyszłość masz skrę wiary,
»To nie lutnią zwalczysz wroga!...
[26]
»Ja ci jeden kraty skruszę!
»Ogień wleję w twoję duszę,
»W krzyk zwycięstwa zmienię jęki,
»Chwyć mnie tylko, chwyć do ręki!...«
Młodzian zawahał się chwilę
O swej własnej wątpiąc sile...
Aż odrazu — stał się mężem —
Lutnię strzaskał — świsł orężem!
