Stroić, 1) urządzać, szykować, przyrządzać, (S. zasadzkę);
S. gardło na zdobycz = ostrzyć sobie apetyt;
S. sobie apetyt = zęby ostrzyć, ślinki łykać;
S. wojnę = staczać;
S. bunty = podnosić, planować;
S. bajki = zmyślać. Złe nań stroił = zamierzał, zamyślał, knuł. Traktaty z nim chcieli
S. = nawiązywać. Jakieś ciche praktyki z nim stroił = prowadził. Radę sobie
S. = znaleźć.
S. wymówkę = wynajdywać.
S. łotrowstwa, ceremonje, turnieje, okrucieństwa = wyrabiać, wyprawiać. Piany ocean po brzegach stroi.
S. bankiety, widowiska = urządzać, wyprawiać, dawać;
S. rozkosze, wymysły, zbytki, śmiechy, pląsy;
S. minę, postawę, powagę = nadrabiać miną, postawą; 2) odbywać, odprawiać, uprawiać co, oddawać się czemu, zajmować się czem. Kupiectwo stroili.
S. chwałę bożą, bałwochwalstwo, alchemję.
S. lament, żale = podnosić, wywodzić; 3)
S. muzykę = dyrygować, kierować nią. Zegar
S. = nakręcać, regulować;
S. kogo, co, na co = skłaniać, nakłaniać, obracać, kierować (S. swoje wymysły ku czemu innemu. Stroiła go ku greckiej
wierzewierze).
S. po swej myśli naśladowców; 4) rządzić.
S. się do czego, dokąd, na co = szykować się, gotować się, wybierać się (stroił się wygnać wroga. Śmierć się nań stroi). Ogień grubszy w gęściejsze powietrze się stroi (= wzbija się).
S. się ku bitwie.
Strona w Wikisłowniku
