Do morza wieków, które się w pomroce kłębi,
w ciemności, gdzie lud walczy o przyszłe zbawienie,
w ryk fal, w pianę bałwanów, w nieprzebyte cienie
Bóg wrzucił wielką skałę do wzburzonej głębi.
Chmury na wschód płynące przez niebios sklepienie,
rudowłose komety w rozszalałym pędzie
stają — zoczywszy dumne granitu krawędzie —
na drodze, kędy w wieczność gna je przeznaczenie.
Ta skała szydzi z czasu, urąga ulewom.
W sercu ma złotą żyłę — drogi kruszec boży.
Ku niej żeglarze łodzie zabłąkane wiodą...
Bowiem przeciwko morza ciemnościom i gniewom
skroń jej zwrócona zawsze ku porannej zorzy
obudzą w ludzkich sercach tęskność za swobodą.
