Nieśmiertelni. Fotografie literatów lwowskich/Władysław Bełza
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Władysław Bełza |
| Pochodzenie | Nieśmiertelni. Fotografie literatów lwowskich |
| Data wyd. | 1898 |
| Miejsce wyd. | Lwów |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały cykl |
| Indeks stron | |
Wysoki, sztywny, pełen majestatycznej powagi. Oczy, zasłonięte cwikierem, silne zmrużone; na czole najczęściej zmarszczka głębokiej zadumy, pomiędzy karkiem i głową idzie geometrycznie pionowy rzut, który daje wrażenie niezłomnej wyniosłości ducha. Emerytowany kobieciarz. Za młodu musiał należeć do kategoryi lwów, wykluczających wszelki opór. Podobno miał wielkie sukcesy buduarowe i do późna grzeszył. W towarzystwie bardzo przyjemny, nosi ze sobą cały magazyn kalendarzowych anegdot i facecyjek, z któremi się jednak powtarza. Z prawdziwym talentem opowiada facecye, zatrącające pikanteryą. Posiada dość urozmaiconą przeszłość: był aktorem, księgarzem, wydawcą pism, a obecnie jest urzędnikiem Biblioteki Ossolińskich. Jako pisarz dla dzieci położył niepospolite zasługi. Napisał mnóstwo doskonałych książeczek i wydawał najlepsze pisemka, jakie u nas w ogóle w tym dziale istniały. Jest autorem ładnego poemaciku: „Zaklęte dzwony“. W debiutach poetyckich dla publiczności, której wyrosły już wąsy, miał mniej szczęścia. W ruchu literackim zaznaczył niejednokrotnie swoją dodatnią działalność, między innemi jako jeden z założycieli towarzystwa mickiewiczowskiego i koła literackiego. Serdecznym przyjacielem młodzieży jest nietylko w literaturze, ale i w życiu praktycznem.
