Nieszczęście (Baudelaire, 1894)

Nieszczęście
Kwiaty grzechu
Charles Baudelaire

X

Nieszczęście.

By tak ciężki unieść głaz
Syzyfowe trza mieć siły;
Choć mi trudów pot jest miły —
Sztuka długa — krótki czas.

Wdal od sławnych mogił, wdal
Idzie — w pusty szlak cmentarny
Serce me jak bęben gwarny —
Grzmiąc ponurych marszów żal.

Skarb niejeden pogrzebany
Śpi w ciemności zapomnianej
W głębi — zdala od łopaty!

Z żalem rozlewają kwiaty
Swą — jak tajnia — słodką woń
Na samotnych głębi toń!

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie tłumacza: Antoni Lange.