O rymotworstwie i rymotworcach/Część V/Metastazyusz
| <<< Dane tekstu >>> | ||
| Autor | ||
| Tytuł | O rymotworstwie i rymotworcach | |
| Pochodzenie | Dzieła Krasickiego dziesięć tomów w jednym | |
| Wydawca | U Barbezata | |
| Data wyd. | 1830 | |
| Miejsce wyd. | Paryż | |
| Źródło | Skany na Commons | |
| Inne | Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
| |
| ||
| Indeks stron | ||
Następcą wzwyż położonego w pisaniu oper był Metastazyusz, sprowadzony od Karola VI cesarza do Wiednia : cały wiek tam strawił i w dojrzałej starości wieku dokonał. W rodzaju swoim pierwsze miejsce między rymotworcami sprawiedliwie mu się należy.
W źródle ciasny;
W biegu jasny,
Strumyk płynie
Po dolinie,
I póty brzęczy,
I póty jęczy,
Dopóki snadnie
W morze nie wpadnie.
Kończy zawody,
Skąd powziął wody,
A zbyt błędny w swym biegu.
Odpoczywa na brzegu.
Gardzi wiatrami i grzmoty
Dąb rozłożysty, wspaniały,
Od stu lat znosi łoskoty,
Jednak w swej mocy jest trwały.
A choć wzruszony upadnie,
Masztem się staje okrętu,
I walczy z wiatry choć na dnie,
Wpośród burz srogich odmętu.
O Fenixie i wierności
Daremnie się ludzie biedzą :
Że są, pełno wiadomości;
Gdzie są, o tem nic nie wiedzą.
Lew kajdany
Skrępowany,
W okropnym czasie
Ponury zda się,
Iż w nędzy wyknie.
Niechże zaryknie,
I zerwie pęta,
Czem był, pamięta.
Jesteśmy łodzią,
A morzem życie,
Żądze powodzią,
I skałą skrycie.
Rozum sternikiem
Nie wiele nada,
Z lada wietrzykiem
Łódź w skały wpada.
Kto się na przyszłość spuszcza,
Często się na niej zawodzi,
Nie tak się rzecz wyłuszcza,
Jak się o nię zachodzi.
Losu zmienne są wole,
Jak chce, daje i bierze,
Czyni z pasterzów króle,
Czyni z królów pasterze.
W życia niepewnej kolei,
Zamysł błędny uwodzi :
A pozbywszy już nadziei,
Gdy upadek nadchodzi;
Skoro wpośród tych ciemności,
Z których wynijsć niesnadno,
Błyśnie promyk niewinności,
Mroki ciemne opadną.
Kiedy się traci niezwrotnie
Korzyść, co sercu jest miła,
Czemuż się wraca stokrotnie,
Pamięć, aby go dręczyła?
Już strapionemu nie nada
Zysku, co niegdy bogacił,
A ciężej jeszcze osiada,
Gdy przypomina, co stracił.
Gdy dzieło zacząć potrzeba,
Żeglarzów czułych naśladuj.
Przypatrz się, jaki stan nieba,
Jakie są wiatry, wywiaduj.
Głos na powietrze puszczony,
Już się po wyjściu utracą.
Pocisk raz nadal rzucony,
Nazad się w locie nie wraca.
Pasterz pilny w chwili późnej
Pasie owce i jagnięta,
Niechże czas ustanie mroźny,
Co wycierpiał, nie pamięta;
I skoro słońce dogrzewa,
Trzodę pędząc, wesół śpiewa.
Żeglarz czuły na odmiany,
Skoro miłe błyśnie zorze,
Mimo szturmy i bałwany,
Puszcza się śmiało na morze;
I w podróży kiedy śpieszy,
Nadzieją się zysku cieszy.
Błędem to jest podłej duszy,
Gdy nadzieje w zdradzie marzy :
Choć pomyślność dobrze tuszy,
Spokojności nie nadarzy.
Zyski hojnie obdarzona,
Będzie jednak zbrodnia szkodą :
Cnota chociaż opuszczona,
Sama sobie jest nagrodą.
W życia biegu wszystko błędem,
Jeśli niebo nie wspomoże,
Darmo szybkim śpieszym pędem,
Odprawując te podroże.
Drży serce, trętwieją nogi,
Rozum słabnie, przemysł stygnie,
Co w nas, to nabawia trwogi;
Co nad nami, to podźwignie.
Gdy się morze szumem bieli,
Niebo łyska, biją gromy,
Żeglarz co się wyjść ośmieli,
Ginie w żegludze łakomy.
Każda burza temu szkodzi,
Kogo nazbyt uciemięża :
Statek przykre chwile słodzi,
Statek złe chwile zwycięża.
Dąb od wieków rozkrzewiony,
Co na szczycie Alpów rośnie,
Wiatry, burzą, niewzruszony,
Daje odpór setnej wiośnie.
Czasów trwających wymiarem,
Gdy się zachwieje spróchniały,
Wzruszone spadku ciężarem,
Rwą się z nim razem i skały.
Lew obrażony
Czuje, iż ginie,
Nieustraszony,
Czem był, tem słynie.
Choć zgonu bliski,
A pocisk w łonie,
Łamie pociski,
I straszny w zgonie.
Szkodą, żeglarz gdy się smuci,
Przysięga zdradzon w dozorze,
Iż już do morza nie wróci:
W pogodzie wraca na morze.
Zrzeka się bitwy wśród ciszy
Żołnierz, już w domu spokojny.
Niechże głos trąby usłyszy,
Wraca się znowu do wojny.
I wąż i pszczołka,
Bez alternaty,
Jedneż ssą ziółka,
Jedneż ssą kwiaty :
Równi zdobyczą,
Różnią się składem,
W pszczołce słodyczą,
W wężu są jadem.
