O rymotworstwie i rymotworcach/Część VI/I.
| <<< Dane tekstu >>> | ||
| Autor | ||
| Tytuł | O rymotworstwie i rymotworcach | |
| Pochodzenie | Dzieła Krasickiego dziesięć tomów w jednym | |
| Wydawca | U Barbezata | |
| Data wyd. | 1830 | |
| Miejsce wyd. | Paryż | |
| Źródło | Skany na Commons | |
| Inne | Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
| |
| ||
| Indeks stron | ||
Co do czasu, ledwoby nie należało pierwszeństwo rymotworcom francuzkim nad włoskimi; ponieważ pierwsze było utworzenie z łacińskiej mowy, francuzkiego pierwiastkowego języka, który romansowym, tojest od Rzymian wziętym zwano. W południowej części królestwa francuzkiego, którą potem prowincyą w powszechności, albo Prowancyą nazwano, pierwsze było siedlisko jak języka, tak i rymotworców francuzkich. Zwano ich w pierwiastkach Truwerami, albo Trubadurami. W jedenastym wieku kwitnąć zaczęli, i tak się była ich liczba rozmnożyła, iż na początku roku 1300 tych których dzieła czytano, znalazło się 127. Na wzór Homera, lubo zbyt dalecy od śladów nawet jego, obchodzili domy i śpiewali pieśni od siebie złożone. Żeby się zaś tym więcej przypodobać mogli, mieli z sobą pospolicie muzykantów, którzy na arfach i innych wówczas używanych instrumentach muzycznych grając, dodawali wdzięku ich śpiewaniu.
Miewali takowych Trubadurów na dworach swoich, królowie i udzielni xiążęta, jakoto Rychard król Angielski, królowie Arragońscy, hrabiowie Prowancyi, Tolozy i Szampanji. Ostatni z nich Teobaldus (Thibault) sam był w tej liczbie, żył za czasów Św. Ludwika IX króla, i są jego pieśni do Blanki królowej, matki tego monarchy.
Najsławniejsi między Trubadurami byli : Arnaldus Daniel, żył w wieku dwunastym, rodem był z miasta Taraskony, zostawił dzieła dramatyczne i poema przeciw bałwochwalstwu.
Belozer (Emeryk) pisał rytmy miłosne. Dzieło jego o niewdzięczności, następnemi czasy wyszło z druku, umarł w roku 1264.
Arnaldus de Meysvel zostawał na dworze hrabiego Bezieru (de Beziers), zmarł w roku 1220, czyni o nim z pochwałą wzmiankę Petrarcha.
Arnaldus z Kutyniku (Arnauld de Cutignac) pisał wiersze miłosne do Iznardy, wyprawił się potem na krucyatę, i zapłynąwszy do Azyi tamże życia dokonał.
Nastąpiły potem pobożne dramata, które pospolicie tajemnicami (les mystêres) zwano. Dzieła te skutkiem były pobożnych myśli pisarzów, ale w sposobie prostym i niekiedy zbyt podłym, uwłoczyły bardziej pobożności, mimo myśl może przykładną i pobożną pisarzów swoich.
