O wilku, liszce i ośle

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Wisznu Śarman[1]
Tytuł	O wilku, liszce i ośle
Rozdział	Bajka o wilku, lisie i ośle
Pochodzenie	Biernata z Lublina Ezop
Redaktor	Ignacy Chrzanowski
Data wyd.	1910
Druk	Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego
Miejsce wyd.	Kraków
Tłumacz	Łukasz Sokołowski[1]
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cały zbiór
Indeks stron

›››

[609]

2. O wilku, liszce i ośle.

 Wilk, liszka i osieł wyszli razem dla wojażowania po świecie. Ledwie co wsiedli do okrętu, którym jechać mieli, postrzegli, iż na nich biła gwałtowna burza. Bujaźń ich opanowała, gdy zobaczyli wiszące nad sobą niebezpieczeństwo. Naówczas liszka, obróciwszy się da wilka, rzekła do niego, westchnąwszy: „Niestetyż, koledzy! musieliśmy wielki jaki popełnić kryminał, i to jest przyczyną tak strasznej burzy, które wkrótce nas pogrąży; wyznajmy winę naszą i prośmy Jowisza o przepuszczenie, ażebyśmy się uwolnili od tego niebezpieczeństwa“. Reñeksya ta nabawiła bojaźnią (!) wilka: „Ah! zawołał, drżąc cały, — wielcy bogowie! o, jak wiele zażarłem owiec i cieląt, jak wielce żaluję, że ich już więcej zjeść nie mogę!” — „Występek twój jest szkaradny, — odpowiedziała liszka — lecz, że skłonność twoja była ci do popełnienia go powodem, godzien jesteś ażeby się z tobą łaskawie obchodzono. Co do mnie, — przydała dalej — udusiłam tyle kapłonów i kur, ilem ich tylko mogła dostać; lecz zbrodnia, które mię najbardziej trwoży, jest ta, że, chcąc raz przez dziurę jednę porwać kurę, jedzącą ziarna, samą tylko urwałem głowę, reszta ciała, dosyć tłusta, została z drugiej strony, cała skrwawiona“. Osieł, słysząc, że swoje opowiadali historye, w te mówić zaczął słowa: „Jak widzę, daleko ode mnie, moi kochani, winniejsi jesteście, ponieważ ja noszę na sobie mąkę, e siamo tylko jadam, wożą na mnie wino, a ja wodę tylko pijam. Z tem wszystkiem, ponieważ wyznaliście wasze występki tak szczerze, opowiem wam także z wielką szczerością, że dnia jednego, niosąc kosze, napełnione chlebem, które pan mój zasyłał na rynek na przedaż, spuściłem je powoli po karku [610] aż na ziemię i zjadłem mąkę, która w nich była na dnie. Lecz srogo za to byłem skarany; pan albowiem mój za moim powrotem dał mi tysiąc kijów i byłby mię bez wątpienia zabił gdyby nie wiedział, żem mu był jeszcze potrzebny“. Liszka i wilk, którzy się już byli spiknęli pozbawić się osła, zawołali zgodnie: „O! on jest i bez wątpienia przyczyną burzy, grożącej nam zgubą. Potrzeba, ażebyśmy natychmiast wrzucili w morze przeklętego tego osła, który jest przyczyną wszystkich naszych nieszczęśliwości”. Jak tylko tę przedsięwzięli rezolucyą, natychmiast ją wykonali, nie dbając na jęki osła, uskarżającego się na ich zdradziectwo.
 Sens moralny. Niepoczciwi wiele zawsze mają pretekstów do uciśnienia niewinnych; a gdy im zbywa na gruntownych racyach udają się do potwarzy.

Strzeż się tych, którzy, możniejsi od ciebie.
Wszelkie bez wstrętu popełniają zbrodnie,
Prawo szczególnie w swej kładąc potrzebie;
Ofiarą się ich staniesz niezawodnie.

Ezop w wesołym humorze.

1.  Autorzy oraz tłumacz dodani przez zespół Wikiźródeł zgodnie ze źródłami (1) Barbara Kubicka-Czekaj O rybach, rakach i podstępnych ptakach Prace Naukowe. Filologia Polska. Historia i Teoria Literatury nr 3, rok 1990 str. 73, (2) Sokołowski Łukasz od św. Tomasza w Polskim Słowniku Biograficznym, (3) Bibliografia Estreichera tom IX str. 383 oraz (4) Bibliografia Estreichera tom XXIX str. 7

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Wisznu Śarman i tłumacza: Łukasz Sokołowski.