Oda I. Do Stanisława Łubieńskiego, Biskupa Płockiego
| ←Oda XVI. Do Przyjaciół | Oda I. Do Stanisława Łubieńskiego, Biskupa Płockiego Poezye ks. Macieja Kazimierza Sarbiewskiego Księga czwarta Maciej Kazimierz Sarbiewski |
Oda II. Do Cezara Pauzylipa. Królestwo Mądrego→ | |
| Przekład: Ludwik Kondratowicz. |
Do Stanisława Łubieńskiego, Biskupa Płockiego.
| Sunt et novarum non vacuae mihi Laudum pharetrae. |
Jest u mnie kołczan ze strzałami wielu,
Częścią i chwałą napełniony pięknie.
Muzo! wymierzmy, wystrzelmy do celu,
Niech struna łuku zaszczęknie,
Celmy w Pasterza nadwiślańskiej ziemi,
Co płocką trzodę sprawuje u Pana.
Jego skroń zacna, rękami polskiemi
W szkarłat, w klejnoty ubrana,
By miała swoją ozdobę i chlubę.
Więc rodak na nią znamię cześci kładzie,
By uczcie czoło, Pierydom lube
I poślubione Palladzie.
Jak niegdyś w Rzymie, księga i tyara
Były złączone w nierozdzielne grono,
I na ołtarzach, gdzie sławy ofiara,
Kadzidła muzom palono.
Lecz czujna duma poziomego karła
Wzniosła swój ołtarz u niebiosów szczytu,
I gdyby mogła, w nieboby się wdarła,
By zerwać gwiazdy z błękitu.
Przed waszą, muzy, przed waszą budową,
Stoi ów Pasterz, wieńcami przybrany;
Wy mu trzymacie tyarę nad głową,
Gdzie płynie Narwi nurt szklany.
Wy zawsze przy nim, czy radzi w senacie,
Gdzie go ojczysta powołuje praca,
Czy to znużony w zacisze powraca,
Wy go radośnie spotkacie.
Wyście go na tron pasterski wybrały,
Kiedy Pstrokoński, przeżywszy lat tyle,
Potężny słowem i sprawą wspaniały,
Usnął wieczyście w mogile.
W naszem królestwie, kędy wojna gore,
Wzmagacie mądrą Pasterza wymowę;
Słowem porady, w uroczystą porę,
Wyście go wesprzeć gotowe.
On gminnym wirom nie zdał się na wolę,
Nie lekce sobie wielkie rzeczy waży;
Prawość i mądrość znać na jego czole,
Znaczno dostojność na twarzy.
Będę go sławił pieśniami mojemi,
Czy przyjdzie nucić Gelonów przymierze,
Czy w cześć rycerstwa rodowitej ziemi
W struny mej lutni uderzę.
