[29]PANIEŃSKIE SKAŁY
Popłochem bucha klasztorne wierzeje,
tabory w pędzie gna trzaskanie z bicza,
klonowym liściem dłoń Ksieni się chwieje.
Świst strzał tatarskich zagłusza dzwonnica,
liczy głów kopce i przestrogi sieje,
pośpiech w klasztornych kornetach podsyca.
Echem biegnących zwołują się knieje,
i baszta wtyle szczerząc zęby niemo
w oczach strwożonych roznieca nadzieje.
[30]
Już skryte wozy wśród pagórków drzemią,
pukle konarów okrywają skały,
jakoweś prośby szepcą ponad ziemią.
By skalne łona rozewrzeć się chciały,
liście za Ksienią trwożliwie seplenią,
nim Tatar cnocie przysporzy zakały.
Straż hezarowa pędzi wzgórz zielenią
i strzały lecą z cięciw wyzwolone,
gdy mniszym zadość staje się życzeniom.
Skały otwarły kamienną przeponę,
gdy lassa mniszki dosięgnąć już miały
i zamkły twarde podniebienia chłonne.
Odkąd się zwarły nad mniszkami skały,
mgły ponad zboczem łyskają welonem
a wieki wzgórza Panieńskiemi zwały.
