[79]Sonet 12.
Kiedy zbiegając jej rówiennic grono,
Miłość w mej pani lica wstąpi boże,
Im od niej każda mniej być piękną może,
Tem silniej żądzą piersi moje płoną.
Gdziem miał, i kiedy, ku niej myśl wzniesioną.
Miejscu i owej błogosławię porze,
I mówię: — duszo! wielbij sprawy Boże,
Iż cię wyborem takim zaszczycono.
Od niej ci tęschnych tchnienie dum, za jakiem
Idąc, ku dobru tak wielkiemu droga,
Że ludzkie żądze masz za rzeczy liche;
Od niej wesołość, która prostym szlakiem,
Rzeźwo cię wiedzie wprost do Niebios proga, —
Ztąd stąpam wbity od nadziei w pychę! —
